Filip urodził się
we Florencji 21 lipca 1515 r. jako
syn Franciszka i Lukrecji Mosciano. Na chrzcie otrzymał imiona Filip Romulus.
Był bardzo pociągający w swojej zewnętrznej postaci, jak też w obejściu.Wyróżniał się poczuciem humoru i talentem jednania sobie ludzi. Początkowo nauki
pobierał w jednej z florenckich szkół. Duchowo kształtowali go dominikanie z
konwentu San Marco. Po przedwczesnej śmierci matki i starszego brata, kiedy
pogorszyły się znacznie warunki majątkowe ojca, Filip udał się do swojego
bezdzietnego stryja w San Germano (dziś miasto Cassino) pod Monte Cassino, by
wyręczyć go w zawodzie kupca i odziedziczyć po nim znaczną fortunę. Miał
wówczas 17 lat. W czasie pobytu u stryja odwiedzał często opactwo benedyktynów,
a jego kierownikiem duchowym był Euzebiusz z Eboli. Przyjął wówczas za swoją
dewizę benedyktynów: „Nic nie
przedkładać ponad miłość do Chrystusa”.
Stanisław urodził
się 28 grudnia 1550 r. w Rostkowie na Mazowszu. Był synem Jana, kasztelana
zakroczymskiego, i Małgorzaty z Kryskich. Krewni rodziny zajmowali eksponowane
stanowiska w ówczesnej Polsce. Miał trzech braci: Pawła (+ 1607), Wojciecha (+
1576) i Mikołaja, oraz dwie siostry, z których znamy imię tylko jednej, Anny.
Historia nie przekazała nam bliższych szczegółów z lat dziecięcych Stanisława.
Wiemy tylko z akt procesu beatyfikacyjnego, że był bardzo wrażliwy. Dlatego ojciec
w czasie przyjęć, na których niekiedy musiał bywać także Stanisław, nakazywał
gościom umiar w żartach, gdyż inaczej chłopiec może omdleć.
Jan urodził się 13
marca 1599 roku w Diest, miejscowości położonej na terenie dzisiejszej Belgii.
Był najstarszym z pięciu synów w niezamożnej rodzinie. Ojciec był garbarzem,
handlarzem skór i szewcem. Matka Jana, Elżbieta, była córką burmistrza Hadriana
van den Hove. Mimo złej sytuacji materialnej, przez pewien czas rodzice
opłacali jego naukę, ale gdy matka zachorowała, Jan musiał przerwać studia.
Wtedy miejscowy proboszcz Piotr van Emmerick wsparł go finansowo; Jan mógł
kontynuować rozpoczętą naukę. Bardzo
wcześnie poczuł powołanie, jednak śmierć matki w 1616 r. i rosnąca bieda
utrudniały mu pójście tą drogą. Dzięki
bardzo ciężkiej pracy (poza nauką m.in. zarabiał posługując u pewnego
kanonika) i pomocy różnych kapłanów
zdobył wykształcenie w nowo utworzonym Kolegium Jezuitów w Mechelen.
Należał do pierwszych alumnów. Był członkiem Sodalicji Mariańskiej
(katolickiego stowarzyszenia religijno-społecznego zrzeszającego czcicieli
Maryi).
Jan Bosko urodził
się 16 sierpnia 1815 r. w Becchi (ok. 40 km od Turynu). Był synem piemonckich
wieśniaków. Gdy miał 2 lata, zmarł jego ojciec. Jego matka musiała zająć się
utrzymaniem trzech synów. Młode lata
spędził w ubóstwie. Wcześnie musiał podjąć pracę zarobkową. Kiedy miał 9
lat, Pan Bóg w tajemniczym widzeniu sennym objawił mu jego przyszłą misję.
Zaczął ją na swój sposób rozumieć i pełnić. Widząc, jak wielkim powodzeniem cieszą się przygodni kuglarze i
cyrkowcy, za pozwoleniem swojej matki w wolnych godzinach szedł do miejsc,
gdzie ci popisywali się swoimi sztuczkami, i zaczynał ich naśladować. W ten
sposób zbierał mieszkańców swojego osiedla i zabawiał ich w niedziele i
świąteczne popołudnia, przeplatając swoje popisy modlitwą, pobożnym śpiewem i
"kazaniem", które wygłaszał. Było
to zwykle kazanie, które tego dnia na porannej Mszy świętej zasłyszał w
kościele parafialnym.
